Το Χρωματοαρωματισμένο Νερό

Μέχρι πριν 3 χρόνια (πριν αρρωστήσω) αν με ρώταγες πόσο νερό έπινα, θα σου έλεγα ότι με πολύ ζόρι άντε να κατάφερνα καναδυό ποτήρια την εβδομάδα. Αν λοιπόν μου πεις ότι δεν είσαι του νερού, σε καταλαβαίνω. Μάλιστα, μέχρι πριν 3 χρόνια δεν ήξερα καν ότι το φυσιολογικό χρώμα των ούρων μας είναι το διαφανές κ όχι το κατακίτρινο. Υποθέτω ότι κατά καιρούς θα έχεις πέσει σε διάφορα άρθρα, συζητήσεις κτλ που κραυγάζουν για το πόσο σημαντικό είναι να πίνουμε νερό κ γι'αυτό δεν χρειάζεται να κάτσεις τώρα να τ'ακούσεις κ από μενα, έχεις καταλάβει.

Τα δύο Βότσαλα

Αθήνα, Δεκαπενταύγουστος, summer in the city. Άλλη πόλη, άλλος αέρας, άλλοι ήχοι, γενικά άλλα άλλα. Κάθεσαι στο μπαλκόνι κ εκτός από καναδυό σκυλιά που γαβγίζουν, ακούς τα τζιτζίκια να δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας. Όλα έχουν πέσει σε θερινή νάρκη κ σκέφτομαι τι ωραία που είναι να ζεις στην πόλη με τις ανέσεις σου, αλλά να νιώθεις πως βρίσκεσαι σε ένα ερημονήσι. Βέβαια, είμαι τυχερή που το βλέπω έτσι, γιατί η περιοχή που μένω είναι ούτως ή άλλως σαν χωριό. Αραιοκατοικημένη, χωρίς μαγαζιά κ φασαρία, με έντονο το αίσθημα της γειτονιάς. Έχω κ τον κήπο μου που κάθε εποχή γεμίζει με τα αντίστοιχα καλούδια του κ όλα είναι καλά.

School's out for Summer (not)

Τελικά σχεδόν έφυγε το καλοκαίρι για να κάτσω να γράψω στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο. Επιεικώς απαράδεκτη. Γίναν τόσα πολλά τους τελευταίους μήνες κ σε προσωπικό αλλά κ σε εθνικό επίπεδο, που δεν γινόταν να μην επηρεαστώ ακόμα κ γω που ζω στον δικό μου κόσμο. Σκεφτόμουν πολύ το κουτουράκι μου κ στενοχωριόμουν που δεν ήμουν συνεπής μαζί του. Είχα κ φίλους που ρωτούσαν αν σταμάτησα να γράφω κ πότε θα ξαναδημοσίευα κάτι κ ένιωθα ακόμα χειρότερα. Εννοείται ότι η αναβλητικότητά μου έφτασε στο ζενίθ κ όσο πέρναγε ο καιρός, τόσο πιο δύσκολο μου ήταν να κάτσω να γράψω. Τέσπα, σημασία έχει πως είμαι ακόμα εδώ κ αυτό το καλοκαίρι (λιωμένο παγωτό...δικό σας!).