Just keep walking

Σήμερα έτσι όπως είχα βγει έξω για τον καθιερωμένο πλέον (!!!) μεσημεριανοαπογευματινό μου περίπατο, μου συνέβησαν δυο περιστατικά που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Δεν είναι ότι ήταν ασυνήθιστα κ ότι δεν μου έχουν ξανασυμβεί, απλά σήμερα έχω όρεξη να γράψω γι’αυτά. Επειδή ξέρω το πόσο δύσκολη είναι η επικοινωνία των ανθρώπων  μεταξύ τους στις μέρες μας, προσπαθώ κάθε μέρα να βρίσκω την ευκαιρία να μιλήσω με κάποιον άγνωστο. Μπορεί ν’ακούγεται λίγο κουλό αυτό, αλλά νιώθω έντονα την μοναξιά κ την μαυρίλα των ανθρώπων γύρω μου κ έχω την ανάγκη να κάνω κάτι γι’αυτό όπως πολύ απλά να ρωτήσω στην ουρά στο ταμείο του σουπερμάρκετ την πισινή μου κυρία αν έχει δοκιμάσει κ  αν είναι ωραίο το τάδε προϊόν που έχει στο καλάθι της. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα την κάνω να χαμογελάσει λέγοντας κάτι χαζό κ αυτό για μενα είναι ικανοποίηση που δεν περιγράφεται…

Γιορτές over and out

Αγαπητοί φίλοι θα προσπεράσω τις ευχές για την καινούργια χρονιά που μπήκε, είμαι σίγουρη ότι όλοι σας έχετε μπουχτίσει  απ’αυτές. Κάθε χρόνο σκέφτομαι πως αν πραγματοποιούνταν έστω λίγα απ’αυτά που ευχόμαστε κ μας εύχονται, τότε θα ήμασταν όλοι πολύ πιο ευτυχισμένοι. Από την άλλη όμως, ξέρω το ανικανοποίητο που έχει στην φύση του ο άνθρωπος κ δεν ξέρω αν τελικά υπάρχει limit…ίσως κ να είναι καλύτερα να μην υπάρχει, μιας κ αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα ονειρευόμασταν κ δεν θα στοχεύαμε σε νέα πράγματα. Μπορεί αυτό πολλές φορές να είναι πιεστικό κ κουραστικό, αλλά μας κρατάει σε μια εγρήγορση, μας κρατάει ζωντανούς.